Het was alweer van 19 maart 2008 geleden dat we ‘de hertog’ van de blues-, jazz- en swinggitaar aan het werk zagen. Twee jaar terug was Duke Robillard te gast in The Borderline  om ons te trakteren op een lekker potje “coole muziek”.

En nu staat hij in de Wildeman met nagenoeg dezelfde bezetting als toen. Doug James op tenor en bariton saxofoons, Marc Teixeira op drums, Brad Hallen op bass en Duke himself op gitaar. Hij is op een korte Europese tournée even overgewaaid naar Verviers en hier naar Herent vanuit Duitsland, alvorens naar de Scandinavische landen af te stevenen.

De Wildeman is volgelopen, Duke Robillard heeft nog altijd zijn fans. Na zowat dertig albums als frontman te hebben volgespeeld, en nog eens minstens evenveel als sideman van andere groten, kan hij zich een playlistje veroorloven van een zeventigtal nummers. Daaruit brengt hij er ons vanavond een kleine dertig in twee en een half uur tijd zonder pauze. Eén lange set. “Red’s Riff” opent de reeks, gevolgd door “Jump the Blues for You” en “Jumpin’ Rockin’ Rhythm.

Elk nummer is opgebouwd rond de afwisselende solo’s van Duke en Doug. Nu eens jazzy blues en swing, met Django invloeden of een groot T-Bone gehalte, dan weer deep blues of met een licht rockgehalte, beide heren komen steeds als degelijke doorgewinterde solisten voor de dag. Ze hebben metier, zoveel is zeker. Vooral op de tenor saxofoon scheert Doug James, van Roomful of Blues-fame o.a., hoge toppen. En Duke heeft een lexicon van stijlen om U tegen te zeggen en hij etaleert ze hier op het lage en intimistische podium van de Wildeman alsof hij een ons een guitar-clinic geeft. "You Don't Love Me and I Don't Even Care", "Gee I Wish", "Blues-A-Rama", "Real Live Wire", "Never Let You Go", al die prachtige nummers komen vlot van de bühne gerold en gaa er bij eenieder in als zoete koek of een duvel. Duke manifesteert zich als een leraar, een tutor…en daar wringt het muiltje.

Het komt me allemaal net iets te gekunsteld over. Duke en zijn companen laten geen plaats aan het lichtere werk. Nochtans heeft Duke ooit mooie popnummers geschreven en gespeeld zoals het sublieme “Male Magnet” van de CD “Explorer” en het dartele “I’m in Cahoots with You Baby” moeten we ook missen. Ze spelen het ‘serieuzere’ werk op een matige kruissnelheid en rijden nergens door een rood licht. Iedereen is in zekere mate betoverd door de virtuositeit van het ensemble en blijft beleefd handklappen na elk nummer of elke voorbeeldige solo, maar niemand wordt uitzinnig of gaat uit de bol. Ik had zowat hetzelfde gevoel als een paar maanden geleden, toen ik een klassieke uitvoering bijwoonde van werk van Mozart. Dat was een verplichte oefening, en ik denk dat dat voor tachtig percent van de aanwezigen zo is, whatever, daar wordt ook beleefd geapplaudisseerd na elk nummer om het maar even oneerbiedig te vernoemen.

Even een opgewektere noot met “Goodtime Charlie”, het laatste nummer weliswaar. We krijgen nog twee nummers encore, maar dan is het echt gedaan.

Ondanks het ‘op automatische piloot’-gevoel dat we hier aan overhouden, blijf ik erbij dat Duke Robillard een ace is op gitaar. Daarom wil ik deze eerder vlakke prestatie van vandaag toedichten aan wintermoeheid, iedereen begint er last van te krijgen deze dagen. En ik zal er in elk geval weer bij zijn de eerstvolgende keer dat hij onze contrijen aandoet. Bovendien mag ik van de veronderstelling uitgaan, dat mensen die hem nooit eerder aan het werk zagen, dit een prachtconcert zullen gevonden hebben.

witteMVS